Van Nieuwkerk, Arib, Gündoğan; allemaal naar verluid (te?) veeleisend naar hun omgeving.
"Ze zetten hun medewerkers onder hoge druk en dat zorgt voor een onveilige werksfeer."
Maar onder welke druk worden van hen hoogstandjes verwacht in de publieke arena? Is dát veilig?
Wij -de consumerende burgers- verwachten van dit soort publieke figuren dat ze onder het vergrootglas van talkshows en 'sociale' media niet alleen altijd het juiste zeggen op het juiste moment -op het scherpst van de snede- maar ook onkreukbaar zijn achter de schermen.
Nu laten tal van hun collega's zien dat dit niet gepaard móét gaan met grensoverschrijdend gedrag. En zeker niet met intimidatie of vernederingen. Dat is onacceptabel.
Maar dat na focus en een enorme spanningsombouw stoom afgeblazen moet worden is niets anders dan menselijk.
Ik heb twee keer flinke narcisten als eindverantwoordelijke gehad, en ik zou vergoelijkend over hen willen zeggen "dat hun gedrag uiteindelijk wel zorgde voor goede resultaten"..
..maar dat was niet zo.
Het zorgde vooral voor hoog ziekteverzuim en dagelijks op eieren lopen.
In een psychologisch vakblad las ik hierover de tip:
"Is uw baas narcist? Wacht niet af, vertrek." (deze mensen verander je niet was de teneur)
Helaas zullen sommige mensen dit ook in hun privérelatie ervaren. Sterkte. Vecht voor balans en je relatie, maar hou jezelf gezond. Want het woord 'ongezond' past beter bij dit soort situaties dan het (inmiddels) containerbegrip 'onveilig'.
Mijn collega was op een slecht moment zelfs aan de hartpillen om de stress van de langdurige uitbarstingen te kunnen handelen.
Ongezond.
Maar los van de semantiek gaat het om het omgaan met hoge druk, het verwachtingspatroon van Grote prestaties en de invloed die dit op een persoon in kwestie heeft.
En laten we wel wezen: de lat mág ook hoog liggen.
Zelfs briljante mensen worden beter in hun vak door vallen en weer opstaan. Fouten kunnen harde leermeesters zijn. Maar harde leermeesters kunnen óók harde leermeesters zijn: perfectionistisch en nooit tevreden, waardoor anderen boven zichzelf uit gestuwd worden en het resultaat -opnieuw- grenzend aan subliem.
Topprestaties in de sport zijn zelden t resultaat van trainers en coaches met fluwelen handschoentjes.
Innovatie in wetenschap is bijna bij definitie het resultaat van grensoverschrijdende prestaties.
Zelfs Koot&De Bie bereidden hun sketches tot in de kleinste details voor.
Architectonische hoogstandjes ontstaan op die manier.
Complexe rechtzaken worden zo gewonnen.
Een pan vol giftige kikkers in de Tweede Kamer wordt zo binnen de kaders gehouden.
Feitenvrije opportunisten in debat gecorrigeerd.
En een kijkcijferkanon 15jr lang boeiend gehouden.
Het zijn de resultaten die wij verwachten van 'die mensen'.
We hebben allemaal een mening over wat de ander zou moeten doen en we vinden het normaal deze te pas en te onpas te delen. (Vooral als ze het fout doen.) Via de socials óók op een invasieve, intimiderende manier.
Nogmaals, dat is geen gezonde manier -in de meest letterlijke zin- omdat bewezen is dat stress een grote factor is bij het ontwikkelen van (ernstige) ziektes. Daar helpt geen weerbaarheidstraining aan.
In een gezonde omgeving is hier aandacht voor en wordt gezocht naar een goede balans. "De boog kan niet altijd gespannen staan." toch?
Dat naar mijn smaak de balans ook de verkeerde kant kan opslaan blijkt ook wel.
Er is werkelijk niets mis met enkele dagen, soms weken (of langer) keihard werken met elkaar om een bepaald doel te bereiken.
Om bij de les geroepen te worden als er teveel afleiding is of ongein.
Om loltrappers die continu het proces verstoren helder aan te spreken of te verwijderen.
Om niet voor een 6 te gaan, maar een dikke 9+.
Dit vereist inzet en focus, doorzettings- en incasseringsvermogen.
Maar, let wel op die boog! Balans zorgt ervoor dat je dit soort oefeningen vaker en met meer plezier kan uitvoeren met elkaar. Dat je zelf de energie houdt, maar ook je omgeving. Op je werk én thuis! (Ik vind persoonlijk mijn gezin belangrijker dan een Quote500 figuur.)
"Dan zijn ze dus kennelijk niet geschikt voor hun werk." vind ik een te makkelijke gedachte en niet meer van deze tijd. Okee, CEO zijn van een groot bedrijf doe je niet in 38 uur. Maar een werkcultuur hebben waarin overwerk de norm is en waar medewerkers over de clinch worden gejaagd (looking at de McKinseys in de wereld👀) vind ik ook verre van gezond.
"Maar ze worden toch vet betaald!" klinkt voor mij als "wie is toch die man die op zondag het vlees snijdt".
Niemand zegt op z'n sterfbed: "Had ik maar meer gewerkt".
Waar het om gaat is dat je beseft welke grenzen moeten worden opgezocht om aan hooggespannen publieke verwachtingen te voldoen.
Die (on)veilige omgeving zijn wijzelf. Dát uit het oog verliezen is op z'n minst met twee maten meten.
Kortom:
We laten mensen hun kunstjes vertonen in de slangenkuil van publieke opinie en verwachten dat ze dit doen met t geduld vd Dalai Lama.
Het is niet persé een excuus voor grensoverschrijdend gedrag -maar wel verzachtende omstandigheid- en dit vraagt introspectie van onszelf.
PS. Gelukkig zijn er veel voorbeelden zijn van een gezonde omgeving waarin óók uitmuntend gepresteerd wordt. Punt is dan ook NIET dat 'schrikbewind' voorwaardelijk is.
Maar wel dat diva's gestimuleerd worden door een buitenwereld met een blinde vlek voor z'n eigen aandeel.
댓글