“Huil harder, jankerd.” Trollend Nederland heeft er vast ook al t-shirts van. Maar wat zegt deze ‘belediging’ over hun opvoeding, mentaliteit en de omgeving waarin ze sporten, uitgaan, etc? Hieronder ligt het stigma: “Echte mannen huilen niet! Kwetsbaarheid is voor watjes!” Armoede.
De eerste keer dat ik in een overleg een COO zag huilen, was het inderdaad een vrouw. Ze verontschuldigde zich. Niet vanuit schaamte, maar meer omdat het haar betoog in de weg zat. (Denk ik.) Het was ook de eerste keer dat ik krachtig leiderschap gecombineerd zag met oprechte emotie.
Emotie, tranen, wordt vaak geassocieerd met ‘zwakte’.
Vaak? Nou ja, bijna altijd.
Boosheid is veel meer geaccepteerd als emotie, maar heeft (mits oprecht en niet geveinsd (zoals de standaard ophef methode is in (sociale) media)) dezelfde oorsprong:
intrinsieke betrokkenheid.
Het is daarom frappant dat ‘boosheid als kracht’ en ‘huilen als zwakte’ wordt geportretteerd. Vooral als je kijkt naar welke excuses gemaakt moeten worden ná dit verlies van decorum.
“Sorry dat ik je gisteren sloeg en de stoephoer noemde. Het werd me even teveel.”
Commentaires